Op 9 december ben ik met mijn vrouw en mijn kinderen voor twee maanden naar Bali vertrokken. Een wens die we al een tijdje koesterden (al moet ik toegeven, mijn vrouw misschien iets meer dan ik). Eigenlijk begon het allemaal na onze eerste reis naar Bali (lees hier mijn blog van toen vanuit een hotelkamer waar we 5 dagen in quarantaine moesten zitten ;)), toen onze jongste dochter Maya nog maar vier maanden oud was. Die ervaring was bijzonder, maar we waren ervan overtuigd dat het zonder Covid-lockdown en met iets oudere kinderen nóg beter zou zijn ;).
De enige vraag die ons bezighield: hoe zit het met de leerplicht? Onze oudste dochter Ava is inmiddels zeven jaar oud, en zomaar twee maanden weggaan leek haast onmogelijk. In deze Happyfeed vertel ik hoe we dit geregeld hebben en hoe ik het nu, na onze eerste maand te hebben gehad, het ervaar.
Bali met kinderen: hoe werkt het met de leerplicht?
Laat ik beginnen met de vraag die voor ons allesbepalend was. Het leek namelijk een enorme uitdaging om zonder overtreding van de leerplicht twee maanden in de winter weg te gaan. We zochten ons suf naar een duidelijk antwoord, maar vonden het niet.
Via ReisWijs vonden we gelukkig de oplossing: als Ava zich inschreef op een school in het buitenland, was er in principe geen enkel probleem. En in landen als Indonesië en Thailand zijn er verrassend veel internationale scholen die gewend zijn aan kinderen die tijdelijk instromen. Zo vonden we een fantastische school waar beide meiden terechtkonden: The Caterpillar School. Daarna lichtten we de school in Nederland in.
We waren nerveus over hun reactie. Alles leek wettelijk te kloppen, maar je weet maar nooit. Een school kan altijd aangeven dat het voor hun, om verschillende redenen, toch geen goed idee lijkt. Gelukkig kregen we al snel een geruststellend antwoord:
En de juf van Ava zei:
Dat gun je toch eigenlijk elk kind.
Heel fijn om zo’n school te hebben!
Omdat Caterpillar een internationale school is, hebben we de meiden in de maanden voor vertrek een paar Engelse lessen laten volgen. Zo zouden ze zich wat zekerder voelen. Gelukkig zijn er op de school ook Nederlandse kinderen, een Nederlandse juf én bleek de schoolmanager zelfs Nederlands te zijn. Dat gaf ons allemaal een extra gevoel van vertrouwen.
Waarom ik naar Bali wilde met kinderen
Hoewel ik, net als veel andere mensen, altijd wel droomde van hoe fijn het zou zijn om de winter eens over te slaan in Nederland, is het toch best een stap om daadwerkelijk te besluiten twee maanden met je gezin op reis te gaan. Het besluit was dan ook niet zomaar gemaakt. Van het moment dat we wisten dat het kon qua leerplicht, tot het moment van boeken zat zo’n drie à vier maanden. Wat maakte dat ik toch besloot het echt te willen?
- De winter ontvluchten Het is een cliché, maar ik ben niet zo’n fan van januari. Tot en met de kerst vind ik het eigenlijk best wat hebben – de lichtjes, de gezellige muziek, het lekkere cocoonen. Maar zodra kerst voorbij is, is het voor mij eigenlijk ook wel klaar. Gelukkig is er nog Wie is de Mol? ;).
- Meer energie met oudere kinderen Sinds de kinderen wat ouder zijn – Maya is nu bijna vier – merk ik dat er meer tijd en energie komt. De nachten zijn gewoon goed, de rust keert wat meer terug en alles gaat wat makkelijker. Opeens kregen we weer zin om iets avontuurlijker te leven en uit het gemakkelijke Nederland te stappen.
- Tijd voor elkaar Freke en ik merkten dat zeven jaar ouderschap ook wel een impact heeft gehad op onze relatie. Heb je nog wel de relatie die je ooit voor ogen had? Of ben je een managementteam geworden dat goed het gezin runt? Bij ons werd het iets te veel het laatste. Twee maanden genieten van het paradijs leek ons een mooie stap om weer dichter bij elkaar te komen.
- Financieel haalbaar We konden ons huis verhuren, Maya eerder uitschrijven bij de crèche en peuterspeelzaal (wat geld scheelt), en we kunnen allebei vanuit het buitenland ons werk doen.
- Steun van mijn compagnon Ik heb een compagnon die alleen maar voor dit soort avonturen juicht. Dat scheelt natuurlijk ook!
Kortom, genoeg redenen om de knoop door te hakken!
Hoe ervaar ik het nu?
In alle eerlijkheid, hebben we het hier heel fijn. Zo fijn dat we elkaar regelmatig aankijken en benoemen wat voor een gaaf avontuur we aan het beleven zijn. Het is natuurlijk ook gewoon heel lekker dat we midden in de winter op onze slippertjes of blote voeten op pad kunnen. Of dat we met twee scooters door de rijstvelden kunnen toeren. En het is bijzonder om in zo’n prachtige cultuur te leven en het Hindoeïstische geloof van dichtbij te zien. Ook voor de meiden.
En in alle eerlijkheid is het soms ook iets minder rooskleurig. Zit je toch wel vaak in de avond je werk te doen. Vonden de meiden het (terecht) best spannend om naar een nieuwe, Engelstalige school te gaan. Mis ik ook best wel even de gezellige koffiemomentjes of contacten met vrienden thuis. En ja, het is regenseizoen, dus is er bijna elke dag wel minimaal een paar uur regen.
Het werkende leven in het buitenland
Voor mezelf merk ik hoe heerlijk het voelt om een werkend leven te hebben dat zo flexibel, vrij en inspirerend is. Glenn en ik vinden het belangrijk om niet geleefd te worden door ons bedrijf. Voor ons is ondernemerschap juist bewust werken. Rust en ontspanning zijn daarbij een katalysator voor inspiratie (zie mijn nieuwe blog bijvoorbeeld over het realiseren van een inspirerend leven), groei en vernieuwing.
Maar wat mij betreft zou dit niet alleen voor ondernemers moeten gelden. Ik ontmoet hier zoveel mensen die als ZZP’er op een afstand hun werk doen voor Nederlandse organisaties. Sterker nog, gisteren ontmoette ik iemand die een half jaar op afstand werken vanuit Bali heeft kunnen regelen met haar werkgever. Het zou toch mooi zijn als meer organisaties hun medewerkers ook deze kans bieden? Een halfjaar op afstand werken kan tegenwoordig prima. En ik voel zelf hoeveel het brengt. Hoeveel meer inspiratie ik voel, hoeveel waardering ik voel voor mijn compagnon en hoe cooler het leven weer voelt.
En het vette is dat het allemaal gewoon KAN. Je kan het regelen met leerplicht, er zijn al organisaties die het faciliteren en landen als Indonesië zijn hier helemaal op ingericht.
Dus. Wil je nou als organisatie, of als happyholic ;), meer weten over hoe je dit zou kunnen regelen? Twijfel dan zeker niet om even een berichtje te sturen. Ik denk graag mee!
