Ik weet het nog zo goed. De allereerste keer dat ik mijn CliftonStrengths-assessment deed en de uitslag kreeg: mijn unieke ranglijst van 34 talenten. Strategie hoog. Analytisch hoog. Ideeënvorming hoog. Herkenbaar! Maar dan... Empathie op nummer 34. Mijn allerlaagste talent. Wat moet je daar nou mee als coach, trainer, mens?
Het kostte me tijd om dat te accepteren – en misschien nog wel meer tijd om langzaamaan empathischer te worden. Niet omdat het een doel was, maar omdat het gebeurde. In deze blog neem ik je mee in die reis. 😊
Accepteren dat je níét empathisch bent?
Toen ik in 2018 mijn profiel kreeg, vond ik het lastig dat empathie zo laag scoorde. Is dat niet cruciaal? Als mens, als trainer? Je moet je toch kunnen inleven?
Gelukkig ontdekte ik al snel dat er een verschil is tussen cognitieve empathie en emotionele empathie.
Cognitieve empathie betekent dat je snapt wat een ander voelt – je denkt: “Ik begrijp dat je het moeilijk hebt.”
Emotionele empathie gaat over écht meevoelen – je vóelt: “Ik leef met je mee.”
En dat laatste is waar de term 'Empathie' in CliftonStrengths naar verwijst.
Dat inzicht hielp. Want ik kon situaties best begrijpen en mentaal invoelen. Maar de signalen oppikken? Die kwamen vaak pas bij tranen. Pas als mijn vrouw in huilen uitbarstte, had ik door: “Oh... er is wat.”
De kracht van talent: focussen op wat wél werkt
In het gedachtegoed van CliftonStrengths draait het niet om wat je mist, maar om wat je hebt. Develop your talents into strengths, and manage your weaknesses.
Dus ik nam afscheid van de behoefte om empathisch te zijn. Ik omarmde mijn andere talenten, en vertelde dit verhaal vaak. Het hielp mij – en anderen – te accepteren dat je soms iets wél en soms iets niet in je hebt. En dat dat oké is.
Volgens Gallup blijft minimaal 80% van je profiel stabiel over de jaren. Toch was ik benieuwd, en in 2022 deed ik het assessment opnieuw. Veel bleef hetzelfde, maar... empathie was gestegen. Van 34 naar 28. Niet veel, maar een verschuiving die ik wel herkende. En wat begon als een lichte verschuiving in mijn profiel, voelde in de jaren daarna als een steeds dieper thuiskomen in mezelf.
En nu, in 2025: ik voel zóveel meer
Inmiddels merk ik dat ik nog empathischer ben geworden. Ik voel beter aan wat er speelt, en kan daar echt op intunen. Ik voel meer begrip, meer verbondenheid – eigenlijk voel ik gewoon meer.
Hoe dat komt? Ik denk dat dat vooral te maken heeft met een verschuiving in wat ik belangrijk ben gaan vinden. Of misschien vond ik dat altijd al belangrijk, maar handelde ik er nog niet naar.
Ik ben gaan mediteren. Ik neem vaker de tijd om stil te staan. Ik geef aandacht aan mezelf én aan anderen. Waar ik vroeger vooral in mijn hoofd zat, kies ik nu vaker voor aanwezig zijn.Waar ik vroeger bij Glenn meteen in oplossingsmodus schoot, kan ik nu gewoon even zitten en luisteren. Soms hoef ik niks te zeggen. Alleen dát al is anders. Gewoon in het moment zijn. En dat voelt… rijker.
Waarom die verschuiving?
Ik denk dat het komt door twee dingen:
Ik leefde te afgemeten
Ik was best goed bezig, maar ook een beetje op de automatische piloot. Altijd bezig met een fijn, ontspannen en 'happy' leven – maar het voelde soms afgevlakt. Ik wilde weer écht voelen. Dingen meemaken. Niet alles gladstrijken, maar het leven helemaal aangaan.
Onze relatie had ruimte nodig
Zoals in veel relaties, kwam er bij ons een moment van herkalibrering. De kinderen werden ouder, we hoefden niet meer constant samen te organiseren en kregen plots ruimte om te voelen. En dat gevoel was: we zijn elkaar een beetje kwijt. En dat raakte me.
De combinatie van meer willen voelen en terechtkomen in een situatie waarin er veel te voelen ís... dat werkt.
Kan je empathie ontwikkelen?
Volgens Gallup blijft je profiel grotendeels stabiel. En dat geloof ik ook. Maar ik geloof óók dat mensen kunnen groeien. Dat we niet rechtlijnig zijn, maar dat het leven ons vormt – als we dat toelaten. Dus ja, ik geloof dat empathie zich kan ontwikkelen. Niet bij iedereen op dezelfde manier. Niet in dezelfde mate. Maar als je jezelf durft te ontmoeten, als je openstaat voor het voelen, dan kan er veel verschuiven. En begrijp me niet verkeerd, ik kan nog steeds volledig opgaan in ideeën, analyses of argumenten en dat is helemaal oké. En soms sla ik daardoor empathisch ook nog regelmatig even de plank missen of gaat er iets aan me voorbij. En ook dat is oké. Ik deel dit verhaal niet omdat ik nu ineens dé expert ben in empathie. Maar omdat ik weet hoe het is om het níét van nature te hebben – en hoe mooi het is als het langzaam groeit.
Wat denk jij?
Ben jij empathischer geworden door dingen die je meemaakte? Of herken je je juist in die 34e plek in je profiel? Ik ben benieuwd.
